In oktober begint alles te gisten. De platgetrapte druiven in de kuipen, de afgevallen vijgen en de appels: alles gaat fermenteren na de eerste herfstregens. De lucht is zwanger van alcohol en vliegen. Wijn… ach, wijn… wat heb ik ervan genoten!
Van de uitstekende Vinsobres in de Provence, de heerlijk bedwelmende Marquez de Cáceres uit Spanje, de uitstekende huiswijn die ik samen dronk met de vissers van Vila Nova de Milfontes… het was altijd genieten en nog eens genieten. Ook al ben ik al zesentwintig jaar alcoholvrij, als ik ook maar even aan Milfontes, Borba of Redondo denk, raak ik beneveld.
De vissershaven van Vila Nova lag in een baai even buiten het stadje. Zodra het avond werd, trokken we daarheen. Je kon er heerlijke caldeirada eten en hun witte wijn was om van te genieten tot de laatste slok. Telkens ik m’n gitaar erbij haalde kon de vreugde niet op. Urenlang hebben we gezongen, gelachen en gedronken. De oudste visser van ons gezelschap had als bijnaam ‘Taxi Burro’. Wanneer hij genoeg op had, hielpen we hem op z’n ezel. Elke nacht bracht het trouwe dier hem veilig naar huis, om hem ter hoogte van de voordeur af te leveren.
Rustiger was het in het schilderachtige Porto Covo, een parel vereeuwigd in het prachtige liedje met dezelfde naam van zanger en gitarist Rui Veloso. Een relaxte melodie en een tekst waarvoor ik nederig m’n hoed afneem. Ach, het is allemaal alweer zo lang geleden. Beide dorpjes zijn uitgegroeid tot drukke vakantieoorden en van de sfeer van vroeger is nog weinig te bespeuren. Maar de azuurblauwe Atlântico schittert er nog steeds, terwijl de Alentejaanse wijn rijpt in eikenhouten vaten. Ach, Alentejo, terra de pão e de paz.
Laat hem smaken! Want, laten we eerlijk zijn… ex-drinkers die iedereen van de drankduivel af willen houden zijn zielenpoten, toch? Ik schenk nog altijd met plezier de wijn voor m’n gasten. Ook al ben ik het met Gerrit Komrij eens dat alcohol de koning van de zelfverlakkerij is… ik schenk de glazen vol.
Até breve, faça sol, chuva ou neve.
