Het moet u in mijn columns over de jaren heen opgevallen zijn dat ik trots ben op mijn vak. Voor diegenen die voor het eerst mijn column lezen, ik verruilde op mijn veertiende de Mulo voor een Banketbakkersopleiding in de zin van een baan in de banketbakkerij, in combinatie met een opleiding bij de VBOB (Vereniging tot Bevordering van Opleiding in het Banketbakkersbedrijf).
E
en zeer straffe opleiding die helaas ter ziele is en die je naast je 50-urige werkweek 2 avonden en een volle dag per week kostte. De eerste jaren in Rotterdam naast het kasteel van Sparta, waaruit we van het praktijklokaal op het trainingscomplex keken, en het vervolg van mijn opleiding door verhuizing van ons gezin naar Apeldoorn in het Arnhemse spijkerkwartier (de hoerenbuurt), met vanuit de lokalen uitzicht op het lokale zwembad, waar de ondernemende dames op zonnige dagen zelf nogal eens vertier zochten. De Spartanen heb ik als Feyenoorder altijd met een meewarige blik bekeken, en de Dames in Arnhem hebben me prima geholpen om ook op zonnige dagen met zin naar school te gaan.
TIP VAN JACK
Karamelsaus
In plaats van de plastic knijpflessen met zoete sauzen voor uw dessert, hier een recept van karamelsaus waar je je vingers bij aflikt.
Doe in een ruime schone pan 350 gram kristalsuiker met 125 gram flessenwater en 150 gram glucosestroop of honing. Zet dat op middelmatig vuur en hou de kanten van het pannetje schoon met een kwastje met water en zorg dat alles brandschoon is. Zodra het kookt, niet meer roeren in verband met kristallisatie. Blijf erbij tot het een mooie donkerbruine kleur heeft. Zet het vuur laag en blus de stroop af met 350 gram ongeslagen slagroom van minimaal 30 procent vet. Laat nu al roerend op het vuur tot het een gladde massa is. Haal dan van het vuur en roer er 50 gram ongezouten boter en de zaadjes van een vanillestokje door en laat afkoelen. Probeer ook een beetje Sel de Fleur door een deel te roeren, ook verassend lekker!
De opleiding was in vergelijking met nu best zwaar. Wij hadden zoals het nu is geen machientje op de werkbank staan die het werk deed. Eiwit of slagroom opkloppen, een deegje maken, alles gebeurde met de hand. Leren spuiten deden we met natgemaakte koekkruimels in een linnen spuitzak en hoe harder je kneep hoe meer dat dat ding zweette en hoe moeilijker het werd om die prut eruit te knijpen, maar leren deed je er van.
Een tijdlang is de opleiding net als veel andere lagere beroepsopleidingen een beetje in het slop geraakt, maar gelukkig door programma’s zoals ‘Heel Holland Bakt’ is de populariteit van die opleidingen weer aan het stijgen. Ondanks dat geloof ik niet dat de echte banketbakkerswinkel nog een lang bestaan heeft. De jongere generatie maakt het zoveel niet meer uit waar de traktatie op verjaardagen vandaan komt, de fijnproever is aan het vergrijzen.
Reden waarom ik blij ben dat ik voor banketbakker heb gekozen, is dat ik nu op mijn oude dag nog altijd met plezier bezig ben om mensen met allerlei lekkernijen te verwennen. Ik stel me weleens voor dat ik boekhouder zou geworden zijn; een mooie verjaardagtaart is toch een stuk leuker om te bezorgen dan een ingevuld belastingformulier.
Ik kwam op het idee voor deze lofzang van mijn vak door een bruidstaart die ik kortgeleden voor een Nederlands paar mocht maken. De opdracht was “een bruidstaart te maken en we laten het geheel aan jou over”. Kijk, dat is mooi, het vertrouwen krijgen omdat jij de vakman bent. Het gebeurt nu steeds meer dat a.s. bruidsparen het internet afstruinen om hun ideale taart te vinden en ik de gekste foto’s onder ogen krijg van taarten waar misschien wel een maand werk in heeft gezeten, of taarten gedecoreerd met de mooiste bloemen of vlinders niet wetend dat de hele decoratie uit plastic of papier bestaat, en of ik dat dan kan maken voor een redelijk prijsje.
Nee, internet heeft wat dat betreft niet veel goeds gebracht, mensen, en zeker de jongere generatie is niet meer zo snel te verassen. Alles is al gezien. Waar ik vroeger aan de hand van een foto een portret met chocolade op marsepein schilderde, wordt er nu een vel ouwel door de printer gehaald en op de taart gelegd.
Sinds ik in Portugal woon is de stress van de zaak weg en voldoe ik alleen nog aan opdrachten die ik leuk vind. Ik kan er de tijd voor nemen en lever een bruidstaart niet alleen af bij de deur, maar blijf op het feestje door de taart aan te snijden en de complimenten in ontvangst te nemen, en voor mij is dat de grootste beloning.
Deze column verscheen in “Blik op Portugal 158”.
