Het Nederlands voetbalelftal is daar beland waar we het allemaal wel hadden verwacht. Die voorspelling was niet zo moeilijk. Zoals ik al schreef in een eerder nummer heb ik gekozen voor het Nederlands dameselftal, en natuurlijk voor het nationale team van Portugal. De Nederlandse competitie omdat ik mijn leven lang al Feyenoord-fan ben. Andere Feyenoord-fans en supporters weten dat ook. Al degraderen ze naar de Jupiler League, die club blijft vast in je hart zitten.  

T

och vind ik de zondagen, als ik met mijn goede Schotse vriend naar de verrichtingen van zijn zoon ga kijken, het allerleukst. Jongens tot 14 jaar die allemaal een beetje Ronaldo willen zijn. In de tijd dat mijn jongste zoon in de B-tjes van WSV-Apeldoorn speelde – ja, daar waar Stephan Berghuis is gevormd – was ik niet alleen zijn vader maar ook zijn elftalleider, en vaak ook grensrechter en soms zelfs scheidsrechter. Zelf voetbalde ik toen ook, maar alleen voor het bier en de gehaktballen. Het voetbal zit dus een beetje in mijn bloed.

TIP VAN JACK

Gevuld en Dikke Speculaas

150 gram koekkruimels, 50 gram karnemelk (Aldi), 400 gram bruine of gele basterdsuiker, 300 gram boter met zout, 500 gram bloem, 25 gram speculaaskruiden, 10 gram bakpoeder.
Week de kruimels in de karnemelk en meng dit met de boter en de suiker. Meng de bloem met de kruiden en het bakpoeder en kneed alles tot een deeg. Leg dit minimaal 24 uur in de koelkast en kneed het daarna goed door.
Voor dikke speculaas: rol het deeg uit op een centimeter, bestrijk met ei en beleg met amandelen en bak op lage temperatuur, max. 150 graden, ongeveer 45 minuten tot een uur.
Voor gevuld speculaas: rol het deeg uit op 2,5 millimeter, leg daar plm. 2 cm amandelspijs op en daarop weer eenzelfde plak deeg. Bestrijk met ei en beleg met amandelen. De amandelspijs en amandelen heb ik op voorraad.

Terug naar de A- tjes van Louletana. Nu sta ik daar niet meer als vader maar als supporter van Junior, de zoon van mijn goede vriend, en al die andere Ronaldo’s en Messie’s in de dop. Ik voel me weer helemaal gelukkig als de drie punten zijn binnengesleept. Maar ook het troosten als het een keer niet is gelukt hoort daarbij. Wat ik in Nederland nooit heb meegemaakt en wat hier zo leuk is, is dat na elke wedstrijd alle spelertjes van beide partijen als echte professionals op de middenstip het applaus van het publiek in ontvangst nemen om dan in een keurige rij langs het veld te komen om High Fives uit te delen aan de vaders moeders, én aan mij. Dat geeft net dat beetje extra, waardoor ik als Nederlandse buitenstaander me zeker zo betrokken voel als de ouders en ik al die jochies en zij mij inmiddels kennen.

Maar……zo aardig en innemend als ik dit verhaal ben begonnen, eindigt het natuurlijk niet. Het kan natuurlijk nooit zo zijn dat er niet iets is wat me tegenstaat, en ik bedoel eigenlijk gruwelijk tegenstaat, want tijdens het voetballen zijn er helaas nog veel ouders die zich er niet voor schamen sigaret na sigaret op te steken. Dat ik vind dat het stinkt en ongepast is, is tot daaraantoe, maar om je zoon aan te moedigen met een peuk in je mondhoek is in deze toch schandalig.

Zo waren we een paar weken terug voor een toernooi in Lagos met junioren uit Spanje en Portugal. Een pracht van een affiche, we hadden er zin in. Natuurlijk een heerlijk zonnetje en met tussenpozen op diverse velden leuke wedstrijden. Doch daar was het wel heel erg.
We stonden langs het veld tegen het hek leunend, dus dicht bij de spelers. Zo zag je niet alleen de rubberen balletjes tussen het kunstgras omhoog springen, maar hier ook de peuken. Het was zelfs zo erg dat een spelertje na een sliding bijna achteloos een peuk van zijn knie veegde.

Het toernooi was geweldig leuk met zilveren medailles voor de Louletana-boys. Ik heb nog geprobeerd een bestuurslid te ontmoeten om verhaal te halen, maar dan ben je toch weer die vreemde Hollander die zich druk maakt om niks. Het houdt me natuurlijk niet tegen om met plezier Junior te blijven volgen in zijn streven naar Benfica.

Deze column verscheen in “Blik op Portugal 149”.