Rij, rij… rij met mij. Ach, ik rij zo graag met alles wat vier wielen heeft: auto’s, lichte vrachtwagens, tractoren, noem maar op. Rijden is een plezier zolang het lekker vlot en vrij gaat. Tijdens mijn laatste bezoek aan Vlaanderen zag ik lange files en stilstaand verkeer. Too many cars causing too many problems. Vaarwel mobiliteit. Dan is het hier toch een paradijs. Hier kan je nog rijden. Over berg en dal door ons mooie Portugal.
Met de fiets is dat een stuk lastiger. Duizenden kilometers heb ik gefietst in mijn jeugd. Door sneeuw en modder in de winter naar school. Fietsen heeft me sterk gemaakt. In de zomer was het genieten en ontdekken geblazen. Leve de fiets! Spijtig genoeg heeft-ie maar twee wielen en dat garandeert geen stabiliteit. Vooral wanneer je bandenpech krijgt is de lol er vlug af. Toch blijf ik de fiets meer dan genegen en denk ik nog vaak aan de prachtige tochten die ik met m’n tweewielers heb gemaakt. Van Brugge naar Lissewege, langs de Damse vaart met m’n lief op de tandem…en het werd zomer! Even stoppen voor een trappist en dan maar trappen…
Treinen, boten en vliegtuigen hebben ook hun charmes, maar voor mij zijn ze altijd een klein beetje een gevangenis. Ik ben een claustrofobe landrot, zoveel is zeker. Een paardmens. Ik was vijftien toen ik voor het eerst een paardenstal binnenstapte. Op slag werd ik overvallen door een hevig déjà vu gevoel. Een paar minuten lang stond ik daar te genieten van die euforische ‘eindelijk thuis’ trance. Van dat moment af ben ik rijlessen gaan volgen die ik deels zelf betaalde door stallen uit te mesten en paarden te verzorgen. Zeventien keer ben ik tegen de grond gegaan tijdens die opleiding. Zeventien keer opnieuw het zadel in en hop, in galop naar de volgende hindernis.
Het meest van al heb ik genoten van lange wandelingen door de Brabantse bossen, de meadows van Cornwall en de Catalaanse stranden. Maar het mooiste moest nog komen: Galitha, een Anglo-Lusitaanse merrie waarmee ik de hele streek rond Lagos verkend heb. Van Meia Praia naar de bossen van Barão, via Espiche naar Praia da Luz en via de Colinas Verdes naar het stuwmeer. In Bensafrim kreeg ik al snel de bijnaam ‘Bonanza’ en meer dan eens raakte ik in gesprek met de oudere landbouwers die blij waren nog eens een ruiter en een paard te zien. Of wat dacht je van een ‘moonlight walk’: rond middernacht het zadel in om vanaf een hoge heuvel de volle maan te zien en de zilveren spiegel van de zee. Zalig. Milieuvriendelijke, gezonde, avontuurlijke én romantische mobiliteit dus. Mijn Coninckrijk voor een paard!
Até breve, faça sol, chuva ou neve
