Het ging als een lopend vuurtje door de straat: er is een televisie bezorgd bij Slager Herlaar! Natuurlijk had ik er wel van gehoord, een soort radio waarop je de mensen ook kon zien. Maar dat iemand bij ons in de straat een televisie had gekocht was toch wel spannend. 

I

k liep later met mijn vriendjes na schooltijd zo nonchalant mogelijk op en neer langs het huis van de slager om tegen iedereen te kunnen zeggen dat wij het hadden gezien. Op het dak van de slager hadden twee mannen een antenne geplaatst en binnen waren ze druk aan knoppen aan het draaien totdat er eindelijk grijze en zwarte blokjes te zien waren.

Het was inmiddels donker geworden. Onderweg naar huis vertelden we elkaar de wildste verhalen over ruimteschepen die door de antenne aangetrokken zouden worden. Met die gedachten trok ik de paardendeken over me heen en droomde van vreemde wezens met antennes op hun hoofd. De volgende dag mocht ik voor de klas vertellen over die spannende dag en de meester heeft er toen de hele les aan besteed.

Gewoonlijk gingen we op de vrije woensdagmiddag in de vijver vissen of op de fiets naar de groenteveiling komkommers pikken, maar nu bleven we in de straat, want om vijf uur mochten we buiten voor het raam naar Pipo de Clown kijken. Met de neuzen tegen het raam gedrukt beleefden we daar onze eerste televisie-ervaring.

Ouwe kassie
Later kwamen er in steeds meer gezinnen een tv en heb ik de komkommers en m’n hengel wat vaker gedeeld met Pipo, maar daar bleef het ook bij. Mijn eigen eerste tv, een tweedehandsie, kwam pas jaren later nadat ik het huis uit was. Het was een lichtbruine kast met hier en daar losgelaten fineer en hetzelfde glas als de brillenglazen van m’n opoe. Ondanks dat de tijd niet had stilgestaan en sommigen zelfs al een kleurentelevisie met afstandsbediening hadden, was ik blij met mijn ouwe kassie.

Stereo-kleuren-tv
Ik trouwde, kreeg kinderen, begon mijn eigen bedrijf en toen stond er in mijn huis uiteindelijk ook een nieuwe stereo-kleuren-tv met videorecorder. Vrouw blij, kinderen blij, maar mijn aandacht lag bij de zaak. Natuurlijk had ook ik mijn favoriete programma’s, waaronder de vele Britse series zoals Dad’s Army en Fawlty Towers, en op zondag natuurlijk Studio Sport. Ik wist ook net hoe je dat ding aan en uit moest zetten, en als het wat moeilijker werd liet ik het aan mijn kinderen over. Er was van mijn kant geen interesse en geen tijd.

En ja, de tijd kreeg ik wel toen ik naar Portugal verkaste. Ik moest hulptroepen inschakelen om ook hier Nederland te kunnen blijven volgen. Ik kocht toen ook mijn eerste computer al had ik ook daar de ballen verstand van. Ik koos voor een futuristische iMac omdat ik die wel apart vond. Mijn enige keuzebepaling was de kleur. Ik vond een blauwe wel mooi en kocht gelijk dat boek ‘iMac voor Dummy’s’ erbij. Maar helaas, 20 jaar later kan ik niet veel meer dan een mail schrijven.

Smart-tv
Met de tv ging het eigenlijk net zo, gemiste programma’s wist ik nooit terug te vinden en ondanks dat ik de beschikking kreeg over honderden zenders bleef het abracadabra voor mij. Tot vorig jaar januari, toen ik op uitnodiging van de Nederlandstalige Club naar Albufeira toog voor de Nieuwjaarsreceptie. Eigenlijk heb ik het helemaal niet zo om met zoveel landgenoten bij elkaar te zijn, maar je wilt je gezicht toch even laten zien, en als je slim bent kan je altijd wel een paar glazen bubbeltjes scoren. Omdat ik in een jolige bui was (vrienden weten waarom), kocht ik voor 40 euro aan lootjes. Na eerst twee dinerbonnen te hebben gewonnen viel ook de hoofdprijs, een geweldige Smart-tv, op een van mijn nummertjes.

Geloof het of niet, ik heb hem zonder hulp geïnstalleerd, ontdekte elke dag wel wat nieuws en ben nu zover dat ik met het grootste gemak alles kan zien en horen wat ik maar wil. Ik kijk weer naar Dad’s Army en Fawlty Towers en hoef niemand meer om hulp te vragen. Mijn Smart-tv weet het zelf wel, en dat voor 40 euro met een gratis diner en drie glazen bubbeltjes!

 

Deze column verscheen in “Blik op Portugal 151”.