Per 1 juli wonen mijn vriendin en ik in Pataias, provincie Leiria, in een mooi appartement direct aan de kust.
Maar laat ik ons eerst even voorstellen: ik ben Chris van Bommel, 72, gepensioneerd Facilitair Manager en mijn vriendin is Adriana da Silva, 48, uit Brazilië, Natural Chef.
Waarom wonen in Portugal?
In eerste instantie zou ik naar Brazilië verhuizen, waar Adriana een huisje heeft in Camaragibe, grenzend aan Recife. Tenslotte woont heel haar familie in de omgeving en ik ben niet zo sterk verbonden met Nederland dus die keuze was toentertijd snel gemaakt.
Een zwaar hartinfarct einde 2020 zorgde er voor dat de reis moest worden uitgesteld en door complicaties in 2021 zelfs afgesteld. Ik werd einde 2021 voorzien van een LVAD, gemakshalve een kunsthart. Dit heeft specialistische controles nodig en die zijn in Brazilië moeilijk uit te voeren. Ergens in Sao Paolo hetgeen veel te ver weg is van de woonsituatie.
Uiteindelijk kwamen we op het idee om dan naar Portugal te verhuizen; tenslotte zou er dan geen taalbarrière zijn voor Adriana en voor mij bleef dat gelijk. En we hebben ook geen last van de onmogelijk ingewikkelde “inburgeringscursussen” en dergelijke voor haar in Nederland. En wat belangrijk is dat er in Lissabon zelfs twee ziekenhuizen zijn waar ik specialistische hulp kan krijgen. In goed overleg met mijn cardioloog in Rotterdam zou ik in een straal van ongeveer 1,5 uur rijden van Lissabon kunnen wonen.
De contouren van een definitief verblijf in Portugal werden scherper.
Dankzij internet kon ik naar huizen of appartementen zoeken. Via Idealista kreeg ik steeds meer informatie over huurmogelijkheden en langzaam groeide een voorkeur voor wonen in een straal rond Fatima.
Huis huren in Portugal
Ik besloot om in april met een goede vriend een viertal dagen naar Portugal te gaan om ter plaatse woonruimtes te bezichtigen. Huurafspraken via internet is niet ideaal. Op basis van een voorkeurslijst probeerde ik afspraken voor bezichtigingen te maken met de betreffende makelaars en dat lukte in ieder geval met een tweetal. Vliegreis geboekt, hotel geboekt in Fatima, inpakken en gaan! Tijdspanne was van zondag 10 april tot en met donderdag 14 april. Op zaterdag kreeg ik een telefoontje dat één van de twee inmiddels was verhuurd ondanks onze afspraak en start onderhandeling. Dat was balen! Dus maandag op naar de tweede.
Inderdaad stond een man buiten te wachten op ons. Jammer genoeg sprak hij geen Engels en ik weinig Portugees. Via een lift van 90 x 90 cm naar de vierde verdieping, waar ik zeker niet teleurgesteld werd en dacht dat het zeker een optie was. We spraken af om op kantoor verder af te spreken. Daar aangekomen mochten we wachten. En wachten. En wachten. Makelaar liep druk heen en weer zonder iets te zeggen. Ondertussen moest ik plassen. Bleek er geen toilet aanwezig te zijn (?). Dan maar naar buiten naar een nabijgelegen winkelcentrum om daar bij een keurig toiletgebouw mijn behoefte te doen.
Teruggekomen moesten we (u raadt het al) weer wachten. Eindelijk werd er gesproken: de makelaar ging nu terug naar het appartement voor een volgende bezichtiging en zou mij de volgende ochtend per email een uitslag doen toekomen. Ook dit raadt u waarschijnlijk al: nooit meer iets vernomen.
We besloten om een tour te maken en bij plaatselijke makelaars naar binnen te stappen. Werkelijk nergens bleek er geschikte woonruimte voor handen te zijn!! Alles bleek al verhuurd te zijn!
Op dinsdagavond had ik bijna besloten om dan toch maar naar Brazilië te verhuizen.
Woensdagochtend liep ik naar het restaurant van het hotel om te ontbijten toen de conciërge mij vroeg hoe het was gesteld met de huizenjacht. Al het personeel leefde mee en was uitermate vriendelijk.
Ik liet Louis mijn teleurstelling blijken waarop hij reageerde met “ga maar ontbijten dan kunnen we daarna even spreken, want misschien weet ik wel wat”. Zo gezegd zo gedaan.
Hij vertelde dat zijn familie in het bezit was van een appartement welk door het overlijden van één van de twee bewoners vrij was gekomen en al een paar maanden leeg stond. Ik was toch wel sceptisch: overal was alles verhuurd en hier was een appartement wat al maanden leeg stond.
We spraken dezelfde middag af om achter hem en zijn vrouw aan te rijden om te gaan kijken. Na een wat lange tocht door industriële stadjes, een groot pijnbomenbos en daarna een uitgestrekte, half begroeide vlakte kwamen we weer in de bewoonde wereld, nou ja, half bewoond. Van veel gebouwen waren de shutters dicht terwijl de zon niet echt scheen.
Tussen gebouwen door zag ik een stukje zee. Dat stukje werd groter en groter tot het moment dat ik dacht “nu hebben we een boot nodig”.
Maar gelukkig stopten we daar en werd er geparkeerd. Ik keek naar een gebroken wit gebouw van 4 verdiepingen met aan de zijkant allemaal balkonnetjes.
Door een poortje naar binnen en dan twee trappen op, oftewel de tweede verdieping zonder lift. Eenmaal binnen viel mijn mond bijna open: GROOT!!!! Samengevat bleek het een geheel gemeubileerd appartement te zijn bestaande uit een grote woonkamer met open haard, een eetkeuken, 3 slaapkamers en 2 badkamers. De drie slaapkamers hadden elk een klein balkonnetje aan de zijkant en de woonkamer een heel groot balkon met uitzicht op de oceaan.
Dit alles was wat ik graag wilde. Allerlei voorzieningen binnen 7 km en goed bereikbaar. Het ziekenhuis in Lissabon bleek 5 kwartier rijden, dus zeer acceptabel.
Wat restte was de huur. Na wat onderhandelen werden we het eens. Ook over de startdatum werden we het snel eens, mei werd overgeslagen en we spraken af te starten vanaf 1 juni, ongeacht wanneer we zouden arriveren. En 1 slaapkamer zal leeg opgeleverd worden en wordt een werkkamer. En wat ik vergat te melden: inclusief een ondergrondse afgesloten garage!
Lekker vis eten met zijn allen
Ik nodigde ons allen uit voor een etentje naar keuze en we werden meegenomen naar een visrestaurant slechts op slechts 2 minuten rijden. Wat een ervaring! Allerlei vissoorten met prijzen per kilo; we besloten met zijn allen voor tong te gaan. Dat bleek een uitstekende keuze! Twee grote tongen werden getoond om te laten zien wat we voorgeschoteld kregen. Wat waren ze heerlijk! Ondertussen speelde Benfica een Europese voetbalwedstrijd op twee hele grote TV schermen, gelukkig zonder geluid. Naast ons wel 4 vrouwelijke supporters die bij het vorderen van de wedstrijd en het legen van de flessen wijn fanatieker weren. Het bleken nog twee kampen te zijn, Benfica en Sporting!! Als fanatiek Feyenoord fan voelde ik me helemaal thuis!!
De volgende dag zijn Peter en ik nog een keer terug gereden om te kijken of we niet te veel met een roze bril hadden gekeken en om Nazaré te bezoeken. En nee, ik ben nog steeds blij. Nu zo snel mogelijk terug en mijn huis en huisraad verkopen.
Ik moet bekennen dat op de terugweg ik toch ook een andere kant van de Portugese aard heb leren kennen jammer genoeg.
Vliegveld Lissabon
Tot dusver hadden we eigenlijk alleen maar vriendelijke mensen ontmoet die moeite deden ons te helpen (behalve die ene makelaar dan).
In die periode was het overal verplicht om een mondkapje te dragen. Echter heb ik een (Nederlandse) ontheffing maar overal waar er een opmerking werd gemaakt hoefde ik alleen maar naar mijn “rugzak met bedrading” te wijzen en te zeggen: curaçao artificial en het was goed. Vaak verontschuldigde men zich.
Zo niet op de luchthaven.
Peter en ik hadden al afgesproken om veel eerder op de luchthaven te zijn op mogelijke problemen te kunnen oplossen. Dus gingen we vroeg door de ticketpoortjes van de vertrekhal. En daar begon het: mondkapje! Weer uitgelegd maar de mijnheer accepteerde het niet. De combinatie warmte, zware tassen en onbegrip leidde er toe dat ik bijna begon te hyperventileren. Ik werd uit de rij gehaald en gesommeerd daar te blijven tot er iemand anders kwam.
En inderdaad een vriendelijke dame kwam erbij en vroeg mij kalm te blijven en nam mijn (Engelstalige) certificaten aan van het Erasmus MC. Deze waren gemaakt na informatie van Transavia en het Portugese Ministerie van Transport. Uiteindelijk ging zij er mee akkoord dat ik zonder mondkapje verder mocht. Nou dat was tegen het zere been van de eerste man die mij had tegengehouden. Die twee kregen bijna ruzie!! Maar goed, ik mocht er uiteindelijk door.
Nadat ik enigszins tot rust was gekomen, besloten we om dan ook maar gelijk naar de douane afhandeling te gaan, dan hadden we dat ook gehad.
Daar begonnen nieuwe problemen, uiteraard. Ik heb vergeten te vertellen dat ik ook voorzien ben van een ICD, vrij vertaald een pacemaker.
Wat er ook gebeurt, ik mag dus niet door de X-Ray poortjes met mijn apparatuur.
Dat gaf ik dan ook aan bij de douane mijnheer.
Nou die vond dat alles wat niet aan mij vast zat best door het poortje kon. Opnieuw een discussie.
Tot slot daarvan accepteerde hij mijn documenten niet “omdat deze niet in het Portugees waren opgesteld.” En dat was volgens hem verplicht omdat we in Portugal waren! Ik wees hem op allerlei borden welke in het Portugees en Engels waren opgesteld, dat wij Engels spraken, er IATA regels golden, enzovoort. Dat werkte averechts.
Toen werd ik boos en vroeg om een arts, aangezien hij geen enkele medische bevoegdheid had. Hij antwoordde dat er geen arts was, wel een medisch team. Pfffff. Boos liep hij weg en ging verderop aan het werk!!
Na 20 minuten kwam er iemand naar me toe en gaf aan dat hij van het medische team was. Er moest nog wel onderhandeld worden, want hij vond dat mijn batterijen wel door de scanner konden en ik dat risico niet wilde nemen. Uiteindelijk gingen er 2 van de 6 door de scanner. (en die werken nog steeds!).
Uiteraard werd ik nog wel op de hand geheel gecontroleerd. Maar dat leverde geen problemen op.
Ik was er door!!
Inmiddels is mijn huis en huisraad verkocht, is de MINI nog eens goed nagekeken, datum van overdracht vastgesteld, hotels onderweg geboekt. Toch nog 20 dozen ingepakt.
Kortom we zijn er helemaal klaar voor!!!
