Echt grootgebracht met muziek ben ik niet. De herinnering tot mijn tiende jaar gaat niet verder dan ‘De Heer is mijn herder’ en ‘Op een grote paddenstoel’. De livemuziek ken ik alleen van het orgel in ons ouderlijk huis dat in een hoek van de achterkamer stond en waar mijn vader te pas en onpas de liederenbundel van Johannes de Heer praktiseerde.

O

p de zondagschool werden de lofzangen naar boven begeleid door een juffrouw met een gitaar en wij kinderen mochten om beurten op een triangel mee tingelen. Er was ook blokfluitles. Je kon zo’n fluit voor een paar gulden kopen, en je les kreeg je van de gitaarjuffrouw. Gelukkig had mijn moeder het geld niet en werd ik gespaard om met dat vreselijke koekoeksklokgeluid mee te moeten toeteren. Psalmen en Gezangen kan ik nog opdreunen. Daar is zes jaar lagere school verantwoordelijk voor. De muziekles van Meneer Vogelenzang (echt waar) op de latere MULO was zo saai dat ik me daarvan niks meer herinner.

TIP VAN JACK

Pastéis de Belém Plus

Als ik thuis kook maak ik meestal te veel en een tip om niet een paar dagen hetzelfde te eten is om van de restjes snacks te maken. Dat kan het simpelst met stamppotten, maar met wat aanpassingen eigenlijk met alle restjes. Kneed de rest van bv. zuurkool tot een gladde bal. Als er scheuren in zitten voeg je een of meerdere eidooiers toe. Schep er met een lepel of ijsknijper porties van plm. 60 of 30 gram van. Rol de 30 gram in een bal en de 60 gram in een staafje zonder scheurtjes en rol ze door paneermeel. Klop wat eieren los en haal daar de ballen door om ze vervolgens weer door het paneermeel of grof broodkruim te rollen. Laat ze even opstijven in de koeling en bak ze in de frituur van 180 graden goudbruin. Heerlijk als garnituur met wat dipsausjes!

Radio
Een radio thuis was er wel, maar daar herinner ik me alleen de waterhoogten en ochtendgymnastiek van. En ’s avonds, als wij allang nadat we op ons knietjes niet geheel vrijwillig de Heer hadden bedankt voor alle zegeningen die we die dag van hem hadden ontvangen, eer hadden ontvangHem      hoorde ik dat er beneden een hoorspel met vaak onheilspellende geluiden aanstond. Muziek is er naar mijn beleving nooit uitgekomen.

Grammofoon
Toch kwam de tijd dat waarschijnlijk na zeuren van mijn oudere broers er een grammofoon werd aangeschaft, een heuse platenwisselaar, met singletjes van o.a.. Elvis Presley, Cliff Richard en The Bleu Diamonds. Toen kwam eindelijk de muziek waarbij ik me lekker voelde. Ik ging werken en bij mijn eerste baas hing een distributieradio aan de muur die niet alleen de arbeidsvitaminen maar ook radio Veronica uitzond, en met de opkomst van The Beatles ging muziek meer en meer voor me betekenen. We richtten met de andere jongens uit de bakkerij een bandje op met de chef als onze manager en oefenden zonder dat mijn ouders dat wisten in hetzelfde zaaltje waar mijn vader op zondag de jeugdkerk leidde. Zoals velen in die tijd ben ik in de muziek van de jaren zestig blijven hangen.

Tv-zender
Bij programma’s als Toppop kon je later ook sommigen van je idolen zien optreden, maar echt mooi is het pas sinds een paar jaar met een zender als 192 TV waar je het hele etmaal de jaren zestig niet alleen kunt horen maar ook kunt zien. Op m’n oude dag kan ik daar intens van genieten. Natuurlijk ben ik niet doof voor andere muziek en zet ik in de auto ook wel klassiek en Hazes op, maar zit ik in een Italiaans restaurant, dan hoor ik graag Italiaanse achtergrondmuziek.

Herriebox
En nu komt mijn ergernis: loop waar ook ter wereld een winkelcentrum binnen en je oren worden op de proef gesteld met herrie. Vaak kan ik me niet eens voorstellen dat er muziekinstrumenten aan te pas zijn gekomen om dat vaak pijnigende geluid de ether in te schieten. Ook op de zomerse terrasjes galmt er vaak een gedreun uit de boxen die je wegjagen. Natuurlijk had mijn vader ongeveer dezelfde ergernis over mijn voorliefde voor The Beatles, maar daar zat tenminste een melodie in. Als ik uit ga eten wil ik eten met een achtergrondmuziekje, het liefst de muziek uit hetzelfde land als het eten wat ik op mijn bord heb, en als ik dan toch naar keiharde muziek moet luisteren wil ik dat net als mijn eten ook zelf kunnen kiezen.

 

Deze column verscheen in “Blik op Portugal 157”.