Als ik dit schrijf is het begin december en ben ik te gast bij mijn familie in Holland, bewust niet met de kerstdagen. Voor het echte kerstspektakel gaat beginnen, ben ik weer terug in Portugal. Ik vind het mooi zo, genoeg gefeest en voldoende gegeten. Voor mij is Kerst thuis in Portugal lekker in m’n eentje, dat is de fijnste Kerst die ik me kan wensen. Maar het contact met mijn kleinkinderen is toch wel even belangrijker en dus hebben we een deal gesloten om het bezoek zo te regelen dat er wel de kerstsfeer is, maar niks geen poespas. Zo vind ik het leuker. 

G

isteravond met de hele familie op restaurant in Scheveningen en door sneeuwbuien heen weer huiswaarts. Leuk hoor, die sneeuw, maar ik heb het koud. Na 20 jaar Portugal ben ik een nog grotere koukleum geworden als dat ik al was. Naar bed met m’n trui nog aan onder een dikke laag dekens en voor de zekerheid ook m’n winterjas er bovenop. ‘s Morgens rillend in de badkamer. Dan is het milieubewustzijn van mijn schoondochter ineens niet zo leuk meer. De thermostaat constant op 19 graden, dus ook tijdens het ontbijt met de hele familie. Daar zit ik dan met dubbel ondergoed en twee truien aan tafel.

TIP VAN JACK

Oliebollentaart

Kook van een halve liter melk, 100 gram maïzena, 50 gram suiker en 2 eieren gele room (pudding). Giet in een schaal, druk er folie op en laat afkoelen. Maak een 123 deegje: 100 gr suiker, 200 gr zoute boter en 300 gr bloem en de geraspte schil van een citroen. Leg in de ijskast. Snij nu de oude oliebollen, restjes kerstkrans en alles wat zoet is in kleine stukjes. Doe het in een grote schaal en doe de pudding erbij. Zet een fles melk naast de schaal en nu maar kneden tot je een lekkere stevige brij hebt. Voeg eventueel wat melk toe, maak op smaak met kaneel en citroen en eventueel nog rozijnen. Bekleed een flinke vorm met het deeg en stort de vulling erin. Kruis er wat deegreepjes overheen, smeer in met wat ei en bak af op plm. 160 – 170 graden in ongeveer een uurtje.

Daarna snel nog meer aantrekken en opmaken voor de wedstrijd Feyenoord tegen de promovenda Fortuna met twee van mijn kleinzoons die net als ik toen vette Feyenoordsupporters zijn. Dus op naar de Kuip. Het is nog net als vroeger de geweldige sfeer zoals die in het Rotterdamse stadion is. Nergens ter wereld zo uitbundig. Je vergeet de kou en zit daar met zo’n 50.000 vrienden. Zo wilde ik dit jaar de Kerst vieren, met m’n kleinzoons in de Kuip. Ondanks dat het grote Feyenoord die middag niet was opgewassen tegen het veel lager geklasseerde Fortuna, genoot ik van de voetbalkennis van mijn jongste kleinzoon en de fantastische sfeer. Het was stil in de auto toen we naar huis reden en dat bleef de hele avond zo. En zo hoort het ook, ik had niet anders verwacht.

Toen ik de volgende ochtend de woonkamer kwam binnenlopen, dacht ik toch weer even aan vroeger. Speciaal voor mij was er in plaats van ontbijt een uitgebreide brunch. Er mist dan ook niets, er was extra uitgepakt voor opa. Met je vier kleinkinders aan tafel en zien en weten dat het ze aan niets ontbreekt. Tot plotseling dat spotje verschijnt van dat meisje dat ik vorige week ook al een aantal keren zag, terwijl ze voor zichzelf een papieren kroontje zat te plakken omdat mama geen geld heeft voor cadeautjes.

En daar zit je dan gelukkig te wezen. Er word gecollecteerd en op allerlei manieren geld ingezameld en toch lukt het maar niet de armoe eruit te krijgen. Er komt een verslag van de miljonairsbeurs of hoe het ook heten mag, en dan denk ik wat u ook denkt, en zit je toch even raar tegen je lepel met zalm en kaviaar aan te hikken. Nee, dan weet  PTT post het wel. Die hebben een spotje wat vertelt hoe je je overbodige cadeautjes naar de PTT terug kunt sturen zodat ze dat arme meisje met dat papieren mutsje VOLGEND JAAR jouw afgedankte cadeautje kunnen geven. Nog even wachten meisje….

Je hebt het dan alleen over Holland en als vanzelf kom je dan op de honger en kindersterfte in de wereld. O ja, we geven gul aan acties terwijl we ons vol zitten te proppen met het meest exotisch voedsel uit die landen. Ik weet dat het niet klopt, maar soms zie ik het zo: we geven geld aan die kinderen zodat wij voor een habbekrats hun producten kunnen kopen. Slim hé…..  O ja, dan hebben we ook nog die hotemetoten die zo’n kolonie stervende kinderen bezoeken om het te filmen voor een kerstreportage en het ook met eigen ogen te kunnen zien. Met tranen vertellen ze gebruind hun ervaring aan de bar bij RTL Boulevard. Ik ga me maar eens met een bruine boterham met niks in de kouwe keuken op een harde houten stoel een beetje zitten schamen.

 

Deze column verscheen in “Blik op Portugal 161”.