Heeft u dat ook weleens? Een beetje dagdromen over de toekomst? Over: ‘wat als ik met pensioen ben’. Ik doe dat wel. En ik bedoel dan ook écht ‘mijn eigen pensioen’. Niet wat vaagtaal over een nieuw pensioenstelsel met allerlei economische denkbeelden en inkomensherverdelingen. Nee, gewoon mijn eigen inkomensherverdeling tussen wat ik nú heb, en straks nodig zal hebben.

Bijvoorbeeld de (niet ondenkbeeldige) vraag: is er straks voldoende energie om in mijn behoefte aan koken, verwarming, licht en toegang tot het world wide web te voorzien? En is dat dan betaalbaar? En hoe zit het met de betaalbaarheid van zorg? Wie levert dat eigenlijk aan mij, straks als ik oud ben.

Met goede vrienden hebben mijn vrouw en ik regelmatig een gesprek over ‘zorgen voor en met elkaar’. Een soort commune, heel erg flower power, maar dan anders, en met een serieuze ondertoon. In gedachten bouwen we aan een huis waarin we samen zijn als het moet of als we willen, maar alleen zijn als het kan.

Met weer andere vrienden praten we over de mogelijkheden van het grensriviertje de Regge (tussen Salland en Twente) die toevalligerwijs nagenoeg pal in onze achtertuin voor een redelijk verval zorgt op de plek waar de Linderbeek de Regge instroomt. Wij denken dan dat dit verval groot genoeg is om 24/7 levenslang stroom te leveren aan de enkele tientallen huishoudens die onze buurtschap rijk is. Nooit onderzocht, maar wél een sympathieke gedachte. En reken maar dat dat onze energienota omlaag schroeft en dus te zijner tijd onze behoefte aan nominaal pensioen. Een aandeel in zo’n coöperatieve waterkrachtinstallatie zou weleens een goede pensioeninvestering kunnen zijn. Immers: als later blijkt dat er voldoende energie voorhanden is, is de investering niet lonend maar wel afdoende. En als blijkt dat energie duur en schaars wordt, zitten we op rozen!

Tsja …, waterkracht. En wind …! Bij u in Portugal zal zonne-energie het perspectief zijn. Wat bent u toch bevoorrecht!

Het gaat weer goed met onze economie. Dagdromen maakt plaats voor hard werken. En voor je het weet grijpen we met z’n allen weer terug naar oude (economische) principes en scharen we ons weer zonder mankeren achter maatregelen die ons in het oude speelveld houden.

Zo zien we niet dat die andere wereld waarvan we ons diep van binnen zeer bewust zijn, zich zonder ons ontvouwt. Een gemiste kans!
De financiële, economische én pensioencrisis bracht iets goeds. We zijn gaan nadenken over hoe het anders kan. Hoe het duurzamer kan. Wat ooit was voorbehouden aan een links-intellectuele elite, is nu van ons allemaal: de planeet die aarde heet en die eindig is en waar we goed op moeten passen. Maar ik ben bang dat dit in de kiem wordt gesmoord als we ons door een economische opleving weer in slaap laten sussen. Zzzzzz …, het zal zo’n vaart niet lopen.

 

Dit artikel verscheen in “Blik op Portugal 151”.