Apple, Facebook en Alphabet (Google) hebben zo’n machtige positie in het digitale ecosysteem dat ze een serieuze bedreiging vormen voor de financiële sector. Dat vind ik niet, maar kredietbeoordelaar Moody’s. Niet de eerste de beste. Moody’s schreef er een lijvig rapport over en maakt daarin gewag van het feit dat deze digi-spelers een grote voorsprong hebben op traditionele financiële instellingen als het gaat om hun gigantische hoeveelheid gebruikers, hun ervaring met nieuwe technologie, gebruiksgemak, klantgerichtheid, focus op de lange termijn en kapitaalreserves. Ze worden de ‘bigtech’ genoemd en staan in schril contrast met het anachronisme dat de ‘big five’ in het landschap van traditionele financiële instellingen kenmerkt.

Moody’s beweert niets meer of minder dan dat u en ik hier in Nederland en Portugal, maar net zo goed als overal elders, onze verzekeringen, onze zorg, ons pensioen, onze hypotheek, onze beleggingen en spaarrekeningen gaan shoppen op een platform dat als een serieus online warenhuis 24/7 open is. En wie wordt beheerder van dat platform? Juist, één van die drie, of misschien wel alle drie. Wie zal het zeggen?

Is dat een zegen of een vloek? Brengt dat welvaart voor de allerarmsten op aarde en gemak voor ons? Eerlijk gezegd, ik weet het niet. Maar …, er is wel wat over te zeggen. En wel dit.

ING kwam de afgelopen weken uitgebreid in het nieuws in Nederland. Op grote schaal en gedurende een jarenlange praktijk konden criminelen straffeloos hun misdaden witwassen bij de bank die – weet u het nog – van oorsprong zijn roots heeft bij de kleine middenstand (NMB) en bij particulieren (Postbank). Als klap op de vuurpijl schreef commissaris Breukink van deze bank dat niet ING maar juist de politiek het wantrouwen in de samenleving voedt. Daar val je toch van van je stoel? Apple en Facebook, geen lieverdjes, zeggen in ieder geval nog sorry als ze misbruik maken van privégegevens. Ze moeten en gaan publiekelijk door het stof (voor wat het waard is). ING piekert daar zelfs niet eens over. Een pardon voor hun handel en wandel moet ik tenminste nog horen.

De vraag die we ons moeten stellen is: kan ik mijn financiële toekomst en zekerheid het beste kopen bij banken en andere financiële instellingen die onder federaal en staatstoezicht staan? Of toch liever bij die ‘digitale wilden’ waarbij je weet dat je op je hoede moet zijn. Misschien is er nog wel een 3e en beter alternatief: lekker lokaal zelf doen ‘with a little help from my friends’. Dichtbij huis. Dan weet je wat je koopt. Zij die mijn columns in BoP volgen, weten dat ik daar een voorstander van ben.

Of daar dan alles mee gezegd is? Ik denk het niet. Think global; act local. De voorbeelden heb ik al in eerdere columns gegeven: een ‘ouweknarrenhof’ in Zwolle dat huisvesting biedt aan studenten in ruil voor diensten, een lokale pensioencoöperatie en energie uit waterkracht in een regionaal regenriviertje in het oosten van het land. Daar heb je geen ‘bigtech’ voor nodig en ook geen financiële ‘big five’. Of ….? Wordt vervolgd!

 

Dit artikel verscheen in “Blik op Portugal 160”.